Ik ben een meisje en ben 16 jaar, voor het geval je je dat afvraagt!
De eerste schooldag maakten we kennis met iedere leerkracht. Alle uren gingen zo traag voorbij, tot het laatste uur. Het laatste uur hadden we aardrijkskunde. De leraar stapte de klas binnen en mijn hart ging tekeer. Zijn mooie blonde haren, zijn donkere ogen, zijn glimlach... Alles aan hem was perfect! Ik vloog de rest van de dagen op wolkjes en iedere keer wanneer ik hem zag, bloosde ik.
Een paar maanden verder leerden we hem beter kennen en viel ik nog meer voor hem. Ik werd fysiek aangetrokken door hem. Het probleem was dat ik er niet alleen gelukkig van werd, maar ook verdrietig. Hij is 15-20 jaar ouder, hij is mijn leraar, hij heeft een vriendin... Wat zou hij ook zien in deze kleuter? Elke dag stond ik wat vroeger op om make-up aan te brengen en mijn haar mooi te leggen, zodat ik er niet kinderachtig uitzag. Ik bleef altijd na de les om op te ruimen in klas, zodat ik alleen bij hem was. Hij praatte dan met mij en plots hadden we het over mijn leven. Hoe ik gepest werd, onzeker ben... Ik schaamde mij dood. En toch stelde hij mij gerust en werd ik vrolijk.
Thuis huilde ik. Ik wilde hem. Ik wilde niemand anders dan hem. Dromen over hem deed ik ook. We kusten elkaar dan en vlogen in elkaars armen. En dan terug verdrietig zijn wanneer ik wakker werd. Op school wanneer hij met andere meisjes praatte, ook al ging dat maar over een toets of een taak, werd ik enorm jaloers. Het deed pijn en ik wou wegrennen.
Ik kon het verdriet niet meer aan en vroeg of hij na de les wat tijd had. Ik ging niet vertellen dat ik verliefd ben op hem, maar wel dat ik mij niet kan concentreren en nerveus ben omdat ik zodanig mijn best wil doen bij hem. Ik dacht dat dit een last van mijn schouders zou zijn, en dat was het ook! Hij luisterde en gaf mij weer moedige woorden die zeiden dat ik niet bang hoefde te zijn en als ik me zo voel dat ik het hem moet zeggen, want hij weet dat dat een last op mijn schouders is. Plots vroeg hij of ik misschien verliefd was op hem. Ik schudde mijn hoofd hevig en zei natuurlijk nee. Ik weet niet of hij nu blijft denken dat ik verliefd ben, ik hoop van niet.
Hoewel dit allemaal geschreven is in de verleden tijd, zijn deze gevoelens er nog steeds. Het is nu kerstvakantie en ik mis hem. Gelukkig is mijn familie er om mijn gedachten te verzetten (ze weten hier niets van). Ik kan er niets aandoen, behalve verder dromen. Soms word ik er zo gelukkig van, soms zo verdrietig en soms zo jaloers. De stemmingswisselingen zijn hevig. Ik denk soms dat ik gek ben. Mijn psychologe vertelde me dat ik normaal ben en dat het misschien komt omdat hij volwassen is en zich dus ook zo gedraagt. De jongens van mijn leeftijd zijn inderdaad wel heel kinderachtig. Ik vind hem ook knap, dus dat is waarschijnlijk ook een reden. Weet je, ik vind alles gewoon perfect aan hem. Ik wil een goede indruk bij hem achterlaten. Niet als een 16-jarige puber die lacht bij de onnozelste dingen, maar als een 16-jarige die ook moeilijkere situaties begrijpt.
Waarom is het zo moeilijk?
Auteur